معلم سر کلاس فارسی اسم دانش آموز را صدا کرد. دانش آموز پای تخته رفت . معلم گفت : شعر بنی آدم را بخوان .

دانش آموز شروع کرد :

بنی آدم اعضای یکدیگرند … که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار … دگر عضوها را نماند قرار

به اینجا که رسید متوقف شد . معلم گفت: بقیه اش رو بخون .

دانش آموز گفت : یادم نمیاد . معلم گفت : یعنی چی ؟ این شعر ساده هم نتونستی حفظ کنی ؟!

دانش آموز گفت : آخه مشکل داشتم . مادرم مریضه و گوشه خونه افتاده . پدرم سخت کار میکنه اما مخارج درمان بالاست .من باید کارهای خونه رو انجام بدم و هوای خواهر و برادرهامو داشته باشم . ببخشید .

معلم گفت : ببخشید! همین ؟! مشکل داری که داری . باید شعرو حفظ میکردی ، مشکلات تو به من مربوط نمیشه !!!

در این لحظه دانش آموز گفت :

تو کز محنت دیگران بی غمی … نشاید که نامت نهند آدمی