فاطمه ( رضی الله عنها ) می فرماید: نزد رسول خدا ( صلی الله علیه و آله ) رفته ، گفتم: ای پدر! السلام علیک . پیامبر فرمودند و علیک السلام دخترکم! گفتم: به خدا قسم در خانه علی حتی دانه ای طعام یافت نمی شود ، و به مدت پنج روز است که میان لبانش غذا قرار نگرفته است و برای علی نه گوسفندی است و نه شتری و در خانه اش نه خوردنی یافت می شود و نه نوشیدنی ای.

پیامبر خدا فرمودند: نزدیک بیا ، پس نزدیک رفتم؛ آنگاه فرمودند: دستت را میان پشت و لباسم داخل کن. دیدم پیامبر سنگی را بر پشت نهاده و آن را به سینه بسته است تا گرسنگی را احساس نکند. پس فاطمه زهرا فریادی بلند کشیدند. پیامبر فرمود: در خانه های آل محمد به مدت یک ماه است که آتش افروخته نشده است.

آنگاه فرمودند: آیا می دانی که علی چه مقام و منزلتی دارد؟ او مرا کفایت نمود ، در حالی که دوازده سال بیشتر نداشت و با من در میدان های نبرد شمشیر زد ، در حالی که شانزده ساله بود ، پهلوانان را به دیار عدم فرستاد ، درحالی که نوزده سال داشت ، هم و غم مرا برطرف نمود ، درحالی که جوانی بیست ساله بود ، قلعه خیبر را که درب آن را پنجاه مرد هم توان تکان دادنش را نداشتند ، گشود درحالی که بیست و اندی سال بیشتر نداشت.

در این حال روی فاطمه درخشیدن گرفت ، آنگاه نزد علی آمد که خانه به نورش روشن گردید؛ پس علی فرمود: شما از خانه بیرون رفتید درحالی که رویتان چنین نبود؟ حضرت زهرا فرمودند: همانا پیامبر (صلی الله علیه و آله) برایم از فضل شما سخن گفتند که من از خود بی خود شدم تا اینکه نزد شما آمدم.